Uroczystości niedzielne

[Enrique Sánchez Oviedo]

II Niedziela Wielkiego Postu

28 slutego Roku Pańskiego 1921 r. w katedrze walenckiej zebrali się licznie mieszkańcy Skarlandu na celebrację niedzielnej mszy. W świątyni znajdowali się przedstawiciele władz oraz zwykli wierni. Wszyscy oczekiwali na uroczystą celebrację. W procesji do głównego ołtarza podążał Prezbiter Enrique Sánchez Oviedo, ubrany w fioletowy ornat. Organy tryumfalnie wygrywały na cześć Pana.
Duchowny rozpoczął sprawowanie liturgii, a chór śpiewał introit:

Nasze obecne życie ma wielką wartość i jest piękne, ale jest niczym w porównaniu z tym, co przynosi Jezus
Dzień po dniu, pokonując grzech i jakiekolwiek zniewolenie, zmartwychwstajemy – wchodzimy w nowe życie, które nie przemija. Przemiana, którą daje przyjaźń z Jezusem, prowadzi nas do takiego życia, wobec którego to obecne jest zupełną martwotą.

Po takim krótkim wstępie zaczęła się właściwa celebra. Modlitwa, akt pokuty, pierwsze czytanie, psalm responsoryjny i drugie czytanie, po których nastąpiła aklamacja i odczytanie ewangelii przez prezbitera:

"Ewangelia (Mk 9, 2-10)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.

Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni.

I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.

A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych."

Wszyscy wsłuchiwali się w słowa zapisane na dzisiejszy dzień. Po wysłuchaniu Ewangelii według św. Mateusza, opisującej Przemienienie Pańskie, kapłan kontynuował sprawowanie liturgii. Wygłosił również krótkie kazanie:

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
Dziękuję Wam za przybycie i naszą wspólną modlitwę. Cieszę się, że mogę odprawić swoją pierwszą celebrację właśnie tutaj, w tej katedrze, przed tymi ludźmi.
"Piotr, Jakub i Jan nie mieli rozpowiadać o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych, ponieważ przemienienie Jezusa, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia, jest zapowiedzią zmartwychwstania i przygotowaniem Apostołów do niego. Pełnym przemienieniem jest zmartwychwstanie, ale ono ma się zacząć już teraz. Dzień po dniu, pokonując grzech i jakiekolwiek zniewolenie, zmartwychwstajemy – wchodzimy w nowe życie, które nie przemija. Przemiana, którą daje przyjaźń z Jezusem, prowadzi nas do takiego życia, wobec którego to obecne jest zupełną martwotą. Nasze obecne życie ma wielką wartość i jest piękne, ale jest niczym w porównaniu z tym, co przynosi Jezus." Amen.

Celebrans zakończył mówić. Trwała jeszcze przez chwile cisza, po której kontynuował sprawowanie celebracji.
Na zakończenie Mszy zabrzmiała pieśń na wyjście. Po jej odśpiewaniu ludzie zaczęli opuszczać kościół, niektórzy pozostali jeszcze na krótką modlitwę. Główne światła przygaszono.

[Miguel de Catalan]

Piękna celebracją za którą serdecznie dziękujemy. Mamy nadzieję, że jest to początek nowego rozdziału w dziejach kościoła.

[Ludwik Potocki Catalan]

Ładna oprawa. Dobrze dobrane słowa i teksty. Świetna celebra. A to dopiero początek.

[Enrique Sánchez Oviedo]

III Niedziela Wielkiego Postu

07 marca Roku Pańskiego 1921 r. w katedrze walenckiej zebrali się licznie mieszkańcy Skarlandu na celebrację niedzielnej mszy. W świątyni znajdowali się przedstawiciele władz oraz zwykli wierni. Wszyscy oczekiwali na uroczystą celebrację. W procesji do głównego ołtarza podążał Prezbiter Enrique Sánchez Oviedo, ubrany w fioletowy ornat. Organy tryumfalnie wygrywały na cześć Pana.
Duchowny rozpoczął sprawowanie liturgii, a chór śpiewał introit:

Jezus przyszedł zburzyć naszą mentalność
Jezus nieustannie odbudowuje, jeśli Mu na to pozwalamy. Robi to NIEUSTANNIE, bo Jego miłość jest nieśmiertelna.

Po takim krótkim wstępie zaczęła się właściwa celebra. Modlitwa, akt pokuty, pierwsze czytanie, psalm responsoryjny i drugie czytanie, po których nastąpiła aklamacja i odczytanie ewangelii przez prezbitera:

"Ewangelia (J 2, 13-25)
Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powyrzucał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: „Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu Ojca mego targowiska”. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: „Gorliwość o dom Twój pożera Mnie”.

W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: „Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?” Jezus dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”.

Powiedzieli do Niego Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”

On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił. Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo dobrze wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co się kryje w człowieku."

Wszyscy wsłuchiwali się w słowa zapisane na dzisiejszy dzień. Po wysłuchaniu Ewangelii według św. Jana, opisującej wyrzucenie ze świątyni kupców, kapłan kontynuował sprawowanie liturgii. Wygłosił również krótkie kazanie:

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!
Dziękuję Wam za przybycie i naszą wspólną modlitwę. Cieszę się, że mogę odprawić swoją pierwszą celebrację właśnie tutaj, w tej katedrze, przed tymi ludźmi.
"Jezus przyszedł zburzyć naszą mentalność kupca, czyli nasz egoizm. Z tego powodu został znienawidzony wtedy, gdy chodził po świecie i jest nienawidzony również dziś. Ale ludzka nienawiść do Niego nie jest w stanie Mu zaszkodzić – On nieustannie odbudowuje to, co nasza nienawiść do Boga niszczy. Jezus nieustannie odbudowuje, jeśli Mu na to pozwalamy, zniszczone przez nas relacje międzyludzkie, a nade wszystko relację z Bogiem. Robi to NIEUSTANNIE, bo Jego miłość jest nieśmiertelna.

Pozwalajmy Jezusowi, by odbudowywał ciągle to, co niszczy nasz grzech. Aż wreszcie nasz grzech umrze jak chwast konsekwentnie wyrywany. Amen.

Celebrans zakończył mówić. Trwała jeszcze przez chwile cisza, po której kontynuował sprawowanie celebracji.
Na zakończenie Mszy zabrzmiała pieśń na wyjście. Po jej odśpiewaniu ludzie zaczęli opuszczać kościół, niektórzy pozostali jeszcze na krótką modlitwę. Główne światła przygaszono.

[José Guillermo Potocki]

Piękne celebra

[Miguel de Catalan]

Jak zawsze dobrze dobrane słowa. Jest Pan przykładem dobrego duchownego. Od takich powinni uczyć się inni kapłani rotryjscy.

[Stefano Agostini]

Dzisiaj w IV niedzielę Adwentu odprawiona została celebra przez infułata Stefano Agostiniego. W kaplicy zgromadziła się duża liczba wiernych. Kapłan odczytał ewangelię, a po niej wygłosił kazanie.

Ewangelia (Łk 1, 39-45)
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:

„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

[Ludwik Potocki Catalan]

Amen. Bóg zapłać.