Witaj przybyszu w murach pałacu królewskiego Escorial, głównej rezydencji dworu królewskiego i administracyjnego centrum Korony Skalrandzkiej oraz Królestwa Skarlandzkiego.
Escorial jest potężnym zespołem pałacowo-klasztornym, którego budowę rozpoczął Król Karol I Kataloński, a kontynuował ją jego syn Pedro I. Monumentalny pałac zbudowano, by podkreślić siłę i potęgę korony skarlandzkiej, która w ówczesnym czasie rozpoczęła walkę o dominacje i wpływy z Kortezami Generalnymi posiadającymi szerokie przywileje, ograniczające monarchę do pełnienia funkcji reprezentacyjnych. Skutki owego sporu, ze zdwojoną siłą objawiły się za panowania Pedra I, który popadł w konflikt z rządem Króla Seniora Norberta I, co w ostateczności przyczyniło się do jego abdykacji. Z pałacem Escorial wiążę się pewna legenda. Podobno, gdy podczas zamieszek spłonął podmiejski kościół św. Wawrzyńca, Karol będący jeszcze kardynałem Tomaszem du Vallon de Catalan obiecał swemu przyszłemu teściowi, kardynałowi Wawrzyńcowi Medycejskiemu, że odbuduje świątynie jeszcze okazalszą i połączy ją z zespołem klasztornym. Karol, już jako skarlandzki monarcha dotrzymał obietnicy i z wielkim zapałem rozpoczął budowę wspaniałego klasztoru rotryjskich dominikanów, który połączył z kompleksem pałacowym.Ambicje Karola I były tak duże, że pragnął by pałac swą świetnością i wspaniałością przyćmił inne rezydencje królewskie zlokalizowane w Królestwie Skarlandu, dlatego sprowadził najlepszych architektów, murarzy, rzeźbiarzy, złotników i malarzy z najodleglejszych zakątków Polinu by zrealizowali jego śmiały i pompatyczny projekt. Do budowy kompleksu użyto powszechnego w skarlandzkim budownictwie kamienia oraz cegły wytwarzanej z jasnej gliny. Część reprezentacyjną tworzy potężna fasada, zbudowana w stylu późno renesansowym, powszechnie używanym w architekturze rotryjskiej. Na obydwu narożnikach fasady głównej wybudowano dwie wierze, które po ślubie Karola I z Anną Katarzyną Medycejską panującą jako Eleonora I, nazwano Katalońską i Medycejską. Reprezentacyjna fasada pałacowa zlokalizowana jest przed placem królewskim, który połączony jest z drogą prowadzącą bezpośrednio do stolicy Królestwa w Walencji. Plac królewski jest miejscem defilad armii Skarlandzkiej oraz różnych uroczystości związanych z przybywającymi delegacjami zagranicznymi.
Przekraczając bramę główną wkraczamy na dziedziniec, który prowadzi do bazyliki św. Wawrzyńca będącego również patronem skarlandzkiej rodziny królewskiej. Świątynia jest centralnym punktem pałacu a jej kopuła góruje nad innymi budynkami zespołu pałacowo-klasztornego. Wnętrze bazyliki wykonano z białego i czarnego marmuru, a także wyposażono w marmurowe i wykonane z czarnego jaspisu rzeźby. Król Perdro I zadecydował o zmianie wystroju, więc pierwotnie kamienne rzeźby zastąpiono posągami z pozłacanego brązu. Godnym uwagi jest również wspaniały ołtarz główny wykonany z drewna hebanowego bogato inkrustowanego złotem. Pod ołtarzem głównym znajduje się krypta grobowa Karola I Skarlandzkiego, która stanowi również nekropolię królewską.Wnętrze pałacu jest równie majestatyczne i okazałe jak cały kompleks. Bogato zdobione komnaty zapierają dech w piersiach. Komnaty królewskie wyłożono marmurem w trzech barwach: bieli, czerni oraz czerwieni, w zależności od rangi i przeznaczenia komnat. W środku znajduje się zaś podobno 1250 drzwi, 2500 okien i prawie 100 klatek schodowych, połączonych 16 kilometrami korytarzy. Klejnotem pałacu jest wspaniale zdobiona biblioteka pałacowa, w której znajdują się archiwa królewskie oraz setki drogocennych manuskryptów. Z zapałem kolekcjonował je Karol I Skarlandzki oraz późniejszy władca Imperium Skarlandzkiego, Karol II, który jako książę, a następnie regent rezydował w pałacu Escorial. Wspaniałe komnaty bogato inkrustowano złotem a sufity i ściany pokryto freskami przedstawiającymi zarówno zwycięstwa militarne korony skarlandzkiej, jak i sceny biblijne, a także żywoty świętych oraz sceny antyczne, odwołując się do antyku surmeńskiego.
Zarówno w prywatnych komnatach monarchów skarlandzkich, jak i tych oficjalnych znajdują się drogocenne arrasy, wykonane na zamówienie królewskie we Florencji. W pałacu mieści się ponadto pokaźna galeria dzieł sztuki, wzbogacana o kolejne dzieła przez pokolenia monarchów skarlandzkich. Wielkie zasługi w powiększaniu zbirów galerii mają władcy wywodzący się Medycejsko-Katalońskiej linii monarchów skarlandzkich, którzy z uzupełnili zbiory galerii królewskiej o dzieła sprowadzone z Pałacu z Medici Riccardi z Florencji.
Godna uwagi jest również główna sala tronowa, której ściany obito purpurowymi tkaninami wyszywanymi złotem a marmurową posadzkę przykryto wspaniałymi dywanami z wyszywanymi złota nicią symbolami skarlandzkimi i królewskimi. Ściany komnaty zdobią również potężne lustra w szczero złotych oprawach, oraz obrazy z galerii medycejskiej, podkreślające majestat sali królewskiej. Centralną cześć komnaty stanowi trzystopniowe podwyższenie, na którym znajdują się dwa trony należące do pary królewskiej. Nad nimi znajduje się wspaniały baldachim, pod którym wyhaftowano herb królewski. Po bokach tronu znajdują się lwy imperialne, trzymające pod prawą łapą glob ziemski symbolizujący dominację i świetność Imperium Skarlandzkiego. Identyczną symboliką naznaczony jest dywan znajdujący się przed podestem tronowym, przedstawiający dwie półkule Polinu, na których znajdują się posiadłości Korony Skarlandzkiej. Wszystkie te wspaniałości świadczą o wielopokoleniowej monarchii skarlandzkiej trwającej nieprzerwanie, aż po dzisiejsze czasy.
Dwór Królewski w Escorial
