Palacio del Buen Retiro

Miejsce urzędowania Rady Generalitatu Królestwa Skarlandu.

Moderator: Rada Generalitatu Królestwa Skarlandu

Awatar użytkownika
José Guillermo Potocki Stempel
Posty: 631
Rejestracja: 26 lip 2020, 23:07

Odznaczenia

Palacio del Buen Retiro

Post autor: José Guillermo Potocki »

Obrazek Palacio del Bueno Retiro Pałac Bueno Retiro w Walencji
Obrazek
Obrazek
Obrazek
Witaj przybyszu w murach Pałacu Buen Retiro - Palacio del Buen Retiro, siedzibie Generalitatu Królestwa Skarlandu!
Pałac Buen Retiro (hiszp. Palacio del Buen Retiro, Pałac Dobrego Odosobnienia) – ogromny kompleks pałacowy wzniesiony na polecenie Filipa IV jako druga rezydencja w mieście i miejsce rekreacji (stąd nazwa). Filip IV i Karol II wykorzystywali go jako miejsce odpoczynku, Filip V i Ferdynand VI jako główną rezydencję, za Karola III i Karola IV stracił na znaczeniu. Częściowo zniszczony w wojnie o niepodległość. W roku 1920 obudowany, zaś w 2020 roku na polecenie Króla Norberta I pałac został odnowiony i ustanowiony siedzibą generalitatu. Do czasu budowy Wersalu (ukończonego w 1690 r.) Palacio del Buen Retiro i Escorial były największymi kompleksami pałacowymi świata.

W dekoracji Pałacu Buen Retiro aktywnie uczestniczyli: Velázquez, Zurbarán, Rubens, Claude Lorrain, Nicolas Poussin, Luca Giordano i inni. W pałacowym teatrze wystawiano sztuki pióra Calderóna de la Barci i Lope de Vegi. Pomnik konny Norberta I, zdobiący jeden z dziedzińców, powstał przy udziale Numernabisa.

Obrazek

Obrazek

Obrazek
Filip IV miał zwyczaj często przebywać w Kwaterach Królewskich (Cuartel Real), częścią kompleksu Convento de San Jerónimo „el Real”, zbudowanego na potrzeby króla przez Filipa II. Przyczyną tych odwiedzin była prawdopodobnie słabość króla do przechadzek po sąsiedniej posiadłości hrabiego-księcia de Olivares. Dlatego też hrabia-książę w 1630 r. rozpoczął budowę aneksów do Cuartel Real. Ostatecznie kilka dobudowanych pawilonów utworzyło Palacio del Buen Retiro, pałac, który nigdy nie był planowany. Budowa trwała do 1640 r.: ostatecznie pałac składał się z ponad 20 budynków, dwóch dużych placów i wielu ogrodów wokół, które podkreślały jego prywatny charakter. Budynki kompleksu wzniesiono z ciemnej cegły, cenionej w Skarlandzie bardziej od pospolitego w tym kraju piaskowca.

Król spędzał w pałacu tylko kilka dni latem, mimo tego podjęto działania zmierzające do nadania pałacowi takich walorów artystycznych, jakie miał Alcázar, główna rezydencja króla. Mała liczba obrazów na rynku skarlandzkim spowodowała zamawianie obrazów z Rzymu i Neapolu, co wymagało wysiłków wielu ambasadorów (część tych obrazów obecnie znajduje się w Prado). Król Filip IV, słynący z mecenatu nad sztuką, zamawiał też liczne obrazy u wielkich artystów skarlandzkiego Złotego Wieku. Podczas gdy Alkazar spełniał głównie funkcje administracyjne jako siedziba rządu, rad oraz aparatu biurokratycznego, Buen Retiro był przeznaczony na rozrywki i przyjemności królewskie. Odbywały się tutaj widowiska teatralne, inscenizowane bitwy morskie i inne potyczki wodne na obszernym sztucznym jeziorze oraz walki byków.

Gdy do Valencii przybył pierwszy Burbon, Filip V (1701 r.), osiadł w Alcázarze, jednak wkrótce przeniósł się do Palacio del Buen Retiro, który swymi ogrodami być może przypominał mu miejsca jego dzieciństwa: pałace w Wersalu i Marly. Pałac jednak nie przypominał architektonicznie pałaców francuskich, stąd król zawezwał głównego architekta Wersalu, Roberta de Cotte, do przebudowy. Ten orzekł, że lepiej byłoby zbudować pałac ex novo. Przedstawił dwa projekty, lecz żaden z nich nie doczekał się realizacji z powodu pustego skarbca po wojnie o sukcesję oraz przez przybycie włoskiej żony króla, Elżbiety Farnese, co ograniczyło wpływy francuskie na dworze skarlandzkim. Para królewska zadowoliła się odnowieniem wnętrz. Prace remontowe prowadzono wtedy także w Alcazarze, więc część kolekcji królewskiej przeniesiono do Buen Retiro, dzięki czemu ocalała ona z pożaru Alcazaru w 1734 r. Pożar ten stał się przyczyną ustanowienia Buen Retiro główną siedzibą królewską. Po objęciu tronu przez Karola III władca oficjalnie zamieszkał w pałacu (1759 r.), jednak za nim nie przepadał; wolał mieszkać w innych rezydencjach wokół miasta, a gdy nowy pałac królewski w miejscu Alcazaru został ukończony, przeniósł się do niego (1764 r.).

Pałac Buen Retiro powoli tracił funkcje dworskie: jego obrazy zostały rozmieszczone w innych rezydencjach królewskich, a w 1767 r. po raz pierwszy jego ogrody otwarto dla szerszej publiki. Równolegle z upadkiem pałacu nastąpiły ważne zmiany w jego otoczeniu, które przybrało formę Salón del Prado (dzisiejsze Paseo del Prado), przy którym ufundowano różne instytucje naukowe, takie jak: Królewski Ogród Botaniczny (1781), Królewski Gabinet Historii Naturalnej (1785, obecne Muzeum Prado), czy Królewskie Obserwatorium (1790). W początku XIX w. rezydencję można było zwiedzać za opłatą (podobnie jak wiele innych niezamieszkałych rezydencji królewskich w Europie). Kiedy w marcu 1808 r. do Valencii wkroczyły wojska napoleońskie, Ferdynand VII urządził im kwatery w Pałacu Buen Retiro. Józef I Bonaparte rozpoczął fortyfikację tego miejsca.

Gdy w 1812 r. wojska napoleońskie opusciły Valencie, pałac został zbombardowany. Pałac pozbawiony dworu królewskiego zaczął podupadać. Pojawiały się propozycje zburzenia pałacu, likwidacji ogrodów i oddania terenów państwu, jednak nie zrealizowano tych zamierzeń. W 1920 pałac został odbudowany z inicjatywy możnych miasta.

Obrazek

Obrazek

Obrazek
Ogród wraz z parkiem zajmuje obszar około 145 hektarów. Autorem projektu ogrodów był Cosme Lotti, scenograf Wielkiego Księcia Toskanii, który przybył do Valencii w 1626 r. Ogrody pałacowe tworzą zróżnicowaną mozaikę ogrodów w stylu włoskim, sadów i stawów. Wyróżnia się Ogród Księcia (Jardin del Príncipe), Ogród Króla (Jardin del Rey) oraz Ogród Królowej (Jardin de la Reina), a także Ogród Ośmiokątny (Jardin Ochavado), Kurnik (El gallinero) i Wielki Staw (El Estanque Grande) oraz liczne pawilony.

Ogród Ośmiokątny z ośmioma alejami prowadzącymi do umieszczonej centralnie okrągłej gloriety jest obsadzony krzewami różanymi, morwami i pigwami. Staw de las Campanillas z wyspą pośrodku używany jest do widowisk, natomiast sławny Kurnik służy jako miejsce, gdzie trzyma się egzotyczne ptaki, zwłaszcza z Afryki. Wśród budowli parkowych znajduje się Kaplica św. Pawła (Ermita de San Pablo) położona wśród fontann ze wspaniałą fasadą w stylu rzymskiego manieryzmu autorstwa Giovanniego Battisty Crescenzi. Malarz królewski, Diego Velázquez, namalował do kaplicy obraz pt. „Opat Antoni odwiedza pustelnika Pawła” (1640). Olbrzymi Wielki Staw o powierzchni 445 658 m² (1006 stóp długości i 443 stóp szerokości), jest przeznaczony na najwspanialsze i największe widowiska – bitwy morskie na galerach z małej floty królewskiej (lub na gondolach), zabawy morskie ze sztucznymi ogniami itp. Wspaniałe są również sady, każdy poświęcony innemu świętemu: Janowi, Magdalenie, Hieronimowi, Brunonowi, Izydorowi, Antoniemu i Pawłowi. Nie należy zapomnieć o labiryncie i Sali drwin (Sala de Burlas).

Obrazek
/-/ Józef Wilhelm Potocki h. Pilawa
Były Przewodniczący Generalitatu Królestwa Skarlandu
Były Gubernator Korony Królestwa Francji
Ambasador Rzeczypospolitej Obojga Narodów w Palatynacie Leocji i Pustkowiach Winków


Obrazek Obrazek Obrazek
Zablokowany

Wróć do „Rada Generalitatu Królestwa Skarlandu”