Katedra Świętego Jerzego w Grodźcu

[Bruno Petrowicz Catalan]

Lavabo
Ceremonia umywania rąk w liturgii Kościoła katolickiego podczas mszy przez celebrującego ją księdza. Do tej ceremonii używa się lawaterza, który składa się z miseczki na wodę oraz małego dzbanuszka lub ampułki z wodą. Symbolizuje ono obmycie kapłana z winy i oczyszczenie go z grzechów. Ręce kapłana najczęściej obmywają ministranci w ten sposób, że polewają wodą wysunięte palce, po czym podają specjalny ręczniczek lniany. Nazwa obrzędu wywodzi się od łacińskich słów używanych w nadzwyczajnej formie: Lavabo manus meas (umywam ręce). W czasie tej ceremoni kapłan wypowiada słowa: obmyj mnie Panie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego.

Modlitwa nad darami
Jest to prośba i modlitwa aby Bóg wysłuchał próśb Kościoła. Odmawiana jest przez katolików podczas Mszy świętej zaraz po Lavabo. Wpiberw kapłan mówi: "Módlcie się, aby moją i Waszą ofiarę przyjął Bóg, Ojciec Wszechmogący". Odpowiedź zgromadzenia jest formą błogosławieństwa, które wierni wypowiadają nad kapłanem: „Niech Pan przyjmie Ofiarę z rąk twoich na cześć i chwałę Swojego Imienia, a także na pożytek nasz i całego Kościoła świętego”. Następnie kapłan odmawia modlitwę (różniącą się w zależności od okresu liturgicznego), która pokazuje duchowy sens przygotowania darów. Jest ona podsumowaniem i zarazem pomostem do modlitwy eucharystycznej.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Modlitwa eucharystyczna
Jest centralnym elementem mszy; stanowiąc część liturgii eucharystycznej. Następuje po przygotowaniu darów ofiarnych, a poprzedza obrzędy komunijne. Podczas modlitwy eucharystycznej przygotowane dary ofiarne są konsekrowane i składane w ofierze.

Elementami modlitwy eucharystycznej są :

Prefacja (łac. praefatio - przedmowa) w Kościele Rzymskokatolickim, hymn dziękczynny odmawiany lub śpiewany w każdej mszy po Lavabo, jako wstęp do kanonu mszalnego. Składa sie z czterech części:
• I: Dialog Wstępny (dialog kapłana z wiernymi)
• II: Formuła Otwierająca (Zaprawdę godne to i sprawiedliwe...)
• III: Część Główna (wychwala czyny Boga - w każdej prefacji inna)
• IV: Formuła Końcowa (prowadząca do aklamacji Święty, święty...)

Konsekracja (Transsubstancjacja) (od łac. transsubstantiatio), przeistoczenie – w teologii katolickiej oznacza rzeczywistą przemianę substancji podczas Eucharystii: chleba (hostii) w Ciało, a wina w Krew Jezusa Chrystusa. Termin ten został przyjęty podczas Soboru Laterańskiego IV w 1215 roku.
W liturgii rzymskiej podczas Eucharystii używany jest chleb pszeniczny, niekwaszony, wino naturalne - niesłodzone, z winogron. Aktu transsubstancjacji może dokonać jedynie kapłan, wzbudzając w sobie intencję przemienienia chleba (hostii) i wina w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa oraz wypowiadając słowa ich konsekracji:

• nad hostią: Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało Moje, które za was będzie wydane (Mt 26,26; Mk 14,22; Łk 22,19; 1Kor 11,24);
• nad winem: Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich krwi Mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę. (Mt 26,27-28; Mk 14,24; Łk 22,20; 1Kor 11,25)

Tę część mszy, w której dokonuje się przemiana chleba w ciało Jezusa oraz wina w krew Jezusa, również nazywa się przeistoczeniem, potocznie zaś podniesieniem.
Doktryna transsubstancjacji zakłada, że przemiana chleba i wina jest trwała, to znaczy po skończonej mszy pozostają one ciałem i krwią Chrystusa; dlatego konsekrowane hostie przechowuje się w tabernakulum. Wiara w to znalazła wyraz w katolickim kulcie Najświętszego Sakramentu np. adoracjach, procesjach eucharystycznych, zwłaszcza podczas święta Bożego Ciała.

Doksologia (gr. doxa - "chwała", logos - "słowo") – pojęcie oznaczające formuły liturgiczne, które głoszą chwałę Boga, Jego wielkość i moc, ujawniającą się w tym, czego dokonał i czego nadal dokonuje dla człowieka, potwierdzane przez zgromadzenie wiernych aklamacją Amen.
Klasycznym przykładem doksologii w Kościele katolickim jest tekst zamykający modlitwę eucharystyczną: Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie, Boże, Ojcze wszechmogący, w jedności Ducha Świętego wszelka cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Obrzędy komunijne
To część mszy św. będąca częścią Liturgii Eucharystycznej.

Porządek Obrzędów Komunii:
• Wprowadzenie do Modlitwy Pańskiej - krótka zachęta do odmówienia Ojcze Nasz, różniąca się w zależności od okresu liturgicznego, może być mówiona lub śpiewana
• Modlitwa Pańska Ojcze Nasz - w zależności czy wprowadzenie było mówione czy śpiewane, Ojcze Nasz mówi się lub śpiewa
• Embolizm - wezwanie do Boga o pokój i zbawienie, mówione lub śpiewane
• Obrzęd pokoju - modlitwa kapłana o pokój i zjednoczenie Kościoła, również mówiona lub śpiewana. Po niej następuje wzajemne przekazanie pokoju
• Obrzęd łamania Chleba(zmieszania Postaci) - kapłan łamie konsekrowaną Hostię na pół. Z jednej z części odłamuje mały kawałek, który następnie umieszcza w kielichu. Obu tym czynnościom towarzyszą odpowiednie modlitwy. Podczas łamania chleba śpiewane jest Baranku Boży.
• Ukazanie Ciała Chrystusa - kapłan ukazuje klęczącym wiernym Ciało Pańskie, następnie spożywa je razem z Krwią Pańską
• Komunia św. - gdy kapłan spożyje Ciało i Krew, wtedy komunię przyjmują wszyscy obecni w prezbiterium, następnie pozostała służba liturgiczna, później wierni
• Puryfikacja - po rozdaniu Komunii wiernym, kapłan lub diakon zanosi pozostały Najświętszy Sakrament do tabernakulum. W tym samym czasie na ołtarzu oczyszcza się wszystkie naczynia i odnosi na kredens.
• Uwielbienie po Komunii - kapłan razem z wiernymi modlą się przez pewien czas po zakończeniu rozdawania Komunii
• Modlitwa po Komunii - krótkie wezwanie dziękczynne za otrzymane Ciało Pańskie, śpiewane lub mówione.

Sposób przyjmowania komunii (w ławkach, na klęcząco, czy na stojąco) zależy od zwyczajów danej parafii. Przyjmowanie komunii bezpośrednio do ust czy też na ręce zależy od dekretu biskupa diecezjalnego danej diecezji.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Błogosławieństwo
Terminem błogosławieństwo końcowe (lub skrótowo: błogosławieństwo; łac. Benedicto) określa się błogosławieństwo udzielane przez celebransa na koniec Mszy Św.

Ksiądz: Pan z wami.
Wierni: I z duchem twoim.
Ksiądz: Niech was błogosławi wszechmogący Bóg, Ojciec i Syn (†), i Duch Święty.
Wierni: Amen.

Po słowach Niech was błogosławi Bóg wszechmogący... (Benedicat vos omnipotens Deus...) biskup czyni nad wiernymi trzy znaki krzyża - przy wypowiadaniu imienia każdej z trzech Osób Boskich. Prezbiter czyni tylko jeden znak krzyża (jak zaznaczono w ww. tabeli).

W czasie uroczystych mszy św. sprawowanych przez biskupa (lub kilku biskupów) może być udzielone błogosławieństwo apostolskie, zawierające inną formułę błogosławieństwa i odpowiedzi ludu. Po mszy prymicyjnej prymicjant udziela błogosławieństwa prymicyjnego (wypowiadając wpierw ogólną formułę błogosławieństwa, a potem indywidualnie nakładając dłonie na głowę).

Na zakończenie niektórych nabożeństw (np. nabożeństwa różańcowego) udzielane jest błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. Również po nim wierni powinni uczynić znak krzyża świętego.

Rozesłanie
Ostatnia część katolickiej mszy świętej umiejscowiona po błogosławieństwie końcowym.

Ksiądz: Idźcie, Ofiara spełniona.
Wierni: Bogu niech będą dzięki.

Formułę rozesłania wypowiada diakon, a w jego zastępstwie — celebrans. W okresie wielkanocnym kapłan oraz lud po wezwaniu dodają aklamację Alleluja.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Pasterka (1920)
Po uroczystej kolacji wigilijnej tłumy Agurczyków i Skarlandczyków wraz z rodzinami udają się w nocy do kościoła, na pasterkę. W ten sposób uroczyście świętują przyjście na świat bożego dzieciątka. Jest to element tradycji, który na trwałe wpisał się w historię Świąt Bożego Narodzenia.

Pasterka jest wspomnieniem oczekiwania i modlitwy pasterzy zmierzających do Betlejem, gdzie narodził się Jezus. Odprawia się ją w kościele od IV wieku. Wcześniej, przez pierwsze trzysta lat po narodzeniu Chrystusa, obchodzono jedynie datę jego zmartwychwstania, w IV wieku zaczęto też świętować narodziny. Przyświecające im wyjątkowe uroczystości składały się z trzech mszy, z czego pierwsza - zwana pasterką - rozpoczynała się o północy z 24 na 25 grudnia niezwykłym obrzędem liturgicznym związanym z tajemnicą Wcielenia, czyli przyjęcia przez Syna Bożego natury.

Dziś jest podobnie – uroczystości świętowania narodzin Jezusa otwiera uroczysta pasterka. Jest ona radosną mszą pełną muzyki i wypełnioną śpiewem pięknych kolęd, które w nocy brzmią zdecydowanie inaczej niż rano czy za dnia. Fakt, że odbywa się w nocy dodaje jej magii i niezwykłości i dlatego tak chętnie przychodzą na nią tłumnie i dorośli, i małe dzieci, które z zachwytem oglądają przygotowaną w kościołach szopkę ku pamięci tego, co wydarzyło się w Betlejem i śpiewają kolędy.



Cicha noc, święta noc, błogosławiona noc. Kolejna w twoim i moim życiu. Betlejemska noc narodzenia, gromadzi nas w tylu świątyniach. Ta sama, znana doskonale sceneria, a przecież jak gdyby nowa i świeża swą tajemniczością. Można w życiu zapomnieć prawie wszystko, ale bożonarodzeniowe obrazy pamięta każdy.

CO WYDARZYŁO SIĘ PRZED BLISKO DWOMA TYSIĄCAMI LAT,
że cały świat chyli się co roku tej nocy w milczącej zadumie.

"Słowo stało się ciałem". Bóg stał się człowiekiem. "Oto naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło". Była to cudowna noc. Gwiazdy migotliwie świeciły i patrzyły na stajenką betlejemską, a w niej żłóbek. W żłóbku tym było Dziecię. Dziwne Dziecię. Obiecane przed tysiącami lat i oczekiwane przez miliony. Jedyne Dziecię przepowiedziane i oczekiwane przez wszystkich. Wszystkie inne dawno umarły, nikt ich nie zna, nie pamięta, a to dziecię żyje. "Nazwano Go imieniem przedziwnym: Bóg Wszechmogący, Odwieczny Ojciec, Książe Pokoju". Urodził się w czasie, choć jest odwieczny. Urodził się z Dziewicy, choć Ojcem Jego jest Bóg. Choć jest Stworzycielem nieba i ziemi - urodził się nagi. Choć jest "chlebem, który z nieba zstępuje - leży w żłobie, w miejscu przeznaczonym na pokarm.

Za chwile i my w sposób sakramentalny podzielimy opłatek, który będzie konsekrowanym ciałem Chrystusa i będziemy się jednoczyć i dzielić miłością Boga. To nawet On sam wejdzie w nasze życie i napełni je pokojem. Narodzi nowe nadzieje. Stąd pozwólcie wyrazić życzenia dla rodzin i każdego z nas. Niech świętość tej nocy, jej pokój i dobro zagoszczą na dobre w naszym życiu. Niech przeciętność wejdzie na drogę przyzwoitości. Niech świętość stanie się miarą wysoką rozliczania dni nowego roku. Niech Bóg obdarzy błogosławieństwem każdego. Niech wspiera małżeństwa i rodziny. Niech da zdrowie chorym, pocieszy samotnych, bezrobotnych, wyzwoli tych uzależnionych i nieszczęśliwych. Niech w każdym sercu spełni się cud Bożego Narodzenia.

Amen.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Boże Narodzenie
25 grudnia 1920 (2020)
Ewangelia wg Św.Jana, 1, 1-18

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko zaistniało dzięki Niemu. Bez Niego zaś nic nie zaistniało. To, co zaistniało, w Nim było życiem. A życie to było światłością dla ludzi. Światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga - miał na imię Jan. Przybył on, aby dać świadectwo: miał zaświadczyć o światłości, aby dzięki niemu wszyscy uwierzyli, On sam nie był światłością, lecz miał świadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy przychodzi na świat. Na świecie było Słowo, świat dzięki Niemu zaistniał, lecz świat Go nie rozpoznał. Przyszło do swojej własności, lecz swoi Go nie przyjęli. Tych zaś, którzy Je przyjęli obdarzyło mocą, aby stali się dziećmi Bożymi. To są ci, którzy wierzą w Jego imię, którzy narodzili się nie z krwi ani nie z pragnienia ciała, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga. Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas.

Oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, która jako Jednonarodzony, pełen łaski i prawdy, ma od Ojca. Jan daje o Nim świadectwo i głosi: To Ten, o którym powiedziałem:
Ten, który przychodzi po mnie, istniał już przede mną, ponieważ był wcześniej ode mnie. Z Jego pełni otrzymaliśmy wszyscy Łaskę zamiast łaski. Mojżesz bowiem przekazał Prawo, a łaska i prawda zaistniały przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział: Jednonarodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, On sam Go objawił.





Na początku było Słowo... Może w pewien sposób odnosi się to także do nas samych?
Co takiego jest w Piśmie Świętym, że po 2000 lat wierzymy w słowa tam zapisane?
Szukając w gwiazdach i pod mikroskopem człowiek nieudolnie próbuje znaleźć dowody na istnienie lub nieistnienie Boga. I tak naprawdę ciągle jesteśmy w punkcie wyjścia. Chrześcijanie uwierzyli "na słowo" nie tylko w to, że opisane w Biblii wydarzenia są prawdą (choć często przedstawioną w formie metafor i przypowieści), ale także w to, że to Bóg posłał swego Syna, aby zbawił świat. Ta wiara pomaga nam żyć, stawać się coraz lepszymi.
Choć opieramy się tylko na słowach.
W czasach, gdy między ludźmi dominuje nieufność, mało komu wierzymy "na słowo" to ciekawe doświadczenie. Bo życie człowieka wierzącego nabiera zupełnie innego wymiaru, zupełnie przestawiają się priorytety. Moim zdaniem - żyje się łatwiej i pełniej, nawet jeżeli inni uważają to za zacofanie, a samą Ewangelię za zbiór bajek. Może żeby to zrozumieć konieczne jest spojrzenie daleko wykraczające poza tu i teraz?
A może i tu potrzebna jest Boża łaska?

[Bruno Petrowicz Catalan]

Świętego Szczepana, Pierwszego Męczennika
26 grudnia, drugi dzień świąt

Ukamienowanie św. Szczepana
Czytanie z Dziejów Apostolskich.

Szczepan pełen łaski i mocy działał cuda i znaki wielkie wśród ludu. Niektórzy zaś z synagogi, zwanej synagogą Libertynów i Cyrenejczyków, i Aleksandryjczyków, i tych, którzy pochodzili z Cylicji i z Azji, wystąpili do rozprawy ze Szczepanem. Nie mogli jednak sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał.

Gdy usłyszeli to, co mówił, zawrzały gniewem ich serca i zgrzytali zębami na niego. A on pełen Ducha Świętego patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga”.
A oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego wszyscy razem.
Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem.
Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!”
A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu”.
Po tych słowach skonał.



Ewangelia według świętego Mateusza
Jezus powiedział do swoich Apostołów:
„Miejcie się na baczności przed ludźmi. Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom.
Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie
będzie wam poddane, co macie mówić.


Gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony’.

Oto słowo Pańskie.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Niedziela Świętej Rodziny
27 grudnia 1920 (2020)

W niedzielę Świętej Rodziny zgromadziliśmy się tutaj, na tym świętym miejscu jako jedna rodzina Boża, by wychwalać Ojca naszego, który jest w niebie. Przedstawmy Panu wszystkie tajemnice radosne, bolesne i chwalebne naszych rodzin. Tak wiele niesiemy tych spraw: macierzyńskich, ojcowskich, rodzicielskich. Nie ma chyba pośród nas nikogo, kto by nie chciał jakiejś przemiany w swojej rodzinie: u każdego jest coś źle, coś jest nie tak. Stańmy dziś z tymi biedami i z tymi obolałościami przed Panem. Wpatrujmy się w radość, pokój, ład rodziny nazaretańskiej, by z tego przykładu przenieść choć odrobinę pod swój dach.
Czytanie z Księgi Syracydesa
(Syr 3,2-6.12-14)

Pan uczcił ojca przez dzieci, a prawa matki nad synami utwierdził. Kto czci ojca, zyskuje odpuszczenie grzechów, a kto szanuje matkę, jakby skarby gromadził. Kto czci ojca, radość mieć będzie z dzieci, a w czasie modlitwy swej będzie wysłuchany. Kto szanuje ojca, długo żyć będzie, a kto posłuszny jest Panu, da wytchnienie swej matce: Synu, wspomagaj swego ojca w starości, nie zasmucaj go w jego życiu. A jeśliby nawet rozum stracił, miej wyrozumiałość, nie pogardzaj nim, choć jesteś w pełni sił. Miłosierdzie względem ojca nie pójdzie w zapomnienie, w miejsce grzechów zamieszka u ciebie.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Modlitwa na Niedziele Świętej Rodziny

Najświętsza Rodzino, której Opiekun - św. Józef jest wzorem miłości ojcowskiej, Matka Najświętsza - miłości macierzyńskiej, a Dziecię Jezus - posłuszeństwa i miłości synowskiej, oddajemy się pod Twoją opiekę prosząc, by rodzice i dzieci, starsi i młodzi byli złączeni Twoją miłością. Z wiarą i ufnością przedstawiamy Tobie pragnienia i potrzeby wszystkich rodzin. Prosimy Cię za małżonków o umocnienie ich wzajemnej miłości; za rodziców oczekujących z niepokojem i nadzieją na mające urodzić się im dziecko. Za rozwijające się dzieci, które napełniają domy radością, za młodzież, w której budzi się miłość i za narzeczonych, którzy z godnością przygotowują się do małżeństwa. Za ludzi starych, którzy z dnia na dzień zbliżają się do domu Ojca. Za te rodziny, w których są bezrobotni, którym brakuje chleba powszedniego, za dzieci zaniedbane i porzucone, za wdowy sieroty, za chorych i cierpiących, by doznawali życzliwej opieki ze strony bliźnich. Prosimy za rodziny rozbite i te, które dążą do rozwodu. Niech w ich krytycznym położeniu odnowi się prawdziwa miłość, a wygaśnie niechęć i egoizm. Najświętsza Rodzino z Nazaretu broń nasze rodziny, którym zagraża tak wiele niebezpieczeństw i prowadź je drogą ewangelicznych błogosławieństw. Amen.

[Bruno Petrowicz Catalan]

Uroczystość Bożej Rodzicielki Maryi
1 stycznia 1921 (2020)
Wprowadzenie do liturgii

Bóg Ojciec tak bardzo nas umiłował, że dał nam Swojego Syna, który stał się jednym z nas. Dokonało się to w łonie Świętej Bożej Rodzicielki, której uroczystość dzisiaj obchodzimy. W Swojej Matce daje nam Jezus wzór do naśladowania. Reprezentuje Ona całkowitą uległość wobec woli Bożej, która zaczęła się w chwili Zwiastowania, przez betlejemski żłóbek, aż po Górę Kalwarię. Dzień dzisiejszy jest również początkiem Nowego Roku Pańskiego. Zaczynając tę noworoczną ofiarę wzbudźmy akt szczerego żalu za to, co było złe w dotychczasowym życiu.

Maryja była córką świętych Joachima i Anny (tak przekazuje nam apokryf Protoewangelia Jakuba, pochodzący z roku ok. 150). To oni oddali ją do Świątyni (to także przekaz apokryficzny - wspomnienie tego wydarzenia obchodzimy w liturgii 21 listopada). Przez Boga została wybrana na Matkę Jezusa Chrystusa. Jej postać jest obecna na kartach Nowego Testamentu od chwili Zwiastowania po Zesłanie Ducha Świętego.
Anioł Gabriel zwiastuje Jej narodzenie Syna, który będzie "Synem Najwyższego" (Łk 1, 26-38). Od tej chwili Maryja całkowicie oddaje się Bogu. Za wskazaniem anioła odwiedza swoją krewną, św. Elżbietę, matkę Jana Chrzciciela (Łk 1, 39-56). Wraz ze swym oblubieńcem, św. Józefem, w związku ze spisem ludności udaje się do Betlejem, miasta, z którego wywodzi się Jej ród (a także ród Józefa, Jej męża). Tutaj przychodzi na świat Jezus (Łk 2, 1-20). Zgodnie z żydowskim obyczajem ofiarowuje Syna w świątyni (Łk 2, 21-38). Wobec zagrożenia ze strony Heroda ucieka z Jezusem i św. Józefem do Egiptu (Mt 2, 13-18). Po śmierci króla wraca do Nazaretu (Mt 2, 19-23). Podczas pobytu w Jerozolimie przeżywa niepokój z powodu zagubienia swego Syna (Łk 2, 41-49). Na godach weselnych w Kanie poprzez Jej wstawiennictwo Jezus czyni swój pierwszy cud (J 2, 1-11).
Synoptycy (św. Mateusz, św. Łukasz i św. Marek) wspominają, że Maryja towarzyszyła Panu Jezusowi w Jego wędrówkach apostolskich (Mt 12, 46-50; Mk 3, 31-35; Łk 8, 19-21). Maryja jest także świadkiem śmierci Chrystusa. Stoi pod krzyżem Jezusa, gdy Ten powierza Ją opiece swego umiłowanego ucznia Jana (J 19, 25-27). Pod krzyżem zostaje Matką Kościoła i ludzkości. Według tradycji po wniebowstąpieniu Jezusa żyła jeszcze 12 lat. Niektóre dokumenty mówią, że mieszkała ze św. Janem w Efezie, inne - że nie opuszczała Jerozolimy. Pusty grób Maryi znajduje się obok Ogrodu Oliwnego w dolinie Cedron. Fakty z Jej życia, tytuły i wezwania modlitewne oraz cudowne wydarzenia, które miały miejsce za Jej przyczyną, Kościół rozważa w ciągu wielu świąt podczas całego roku liturgicznego.

Spośród szczególnych przywilejów Maryi na pierwszym miejscu trzeba wymienić Jej Boskie macierzyństwo, które w dzisiejszej uroczystości czcimy. Kiedy Nestoriusz, patriarcha Konstantynopola, odważył się odróżniać w Jezusie Chrystusie dwie natury i dwie osoby, wtedy Maryję zaczął nazywać Matką Chrystusa-Człowieka i odmówił Jej przywileju Boskiego macierzyństwa. Jednak biskupi zebrani na soborze w Efezie (431) stanowczo odrzucili i potępili naukę Nestoriusza, wykazując, że Jezus miał tylko jedną osobę, której własnością były dwie natury: Boska i ludzka. Dlatego Maryja była Matką Osoby Jezusa Chrystusa w Jego ludzkiej naturze - była więc Matką Bożą. Prawda ta została ogłoszona jako dogmat. Zebrani na tym soborze biskupi Kościoła pod przewodnictwem legatów papieskich orzekli jednogłośnie, że nie tylko można, ale należy Maryję nazywać Matką Bożą, Bogurodzicą (greckie Theotokos). Maryja nie zrodziła Bóstwa, nie dała Panu Jezusowi natury Boskiej, którą On już posiadał odwiecznie od Ojca. Dała Chrystusowi Panu w czasie naturę ludzką - ciało ludzkie. Ale dała je Boskiej Osobie Pana Jezusa. Jest więc Matką Syna Bożego według ciała i w czasie, jak według natury Bożej i odwiecznie Pan Jezus jest Synem Bożym. Ta godność i ten przywilej wynosi Maryję ponad wszystkie stworzenia i jest źródłem wszystkich innych Jej przywilejów.