Państwowe Akwarium

[Miguel de Catalan]

Państwowe Akwarium Państwowe Akwarium powstało, z inicjatywy Gubernatora Królewskiego Estelli Księcia Miguel de Catalana, który wydał oficjalne rozporządzenie aby zostało otworzone. Utrzymywane jest z funduszy Skarbu Korony. Akwarium pełni głownie funkcję edukacyjną i rekreacyjną, a takze badawczą. Placówka badawczo-naukowa, ma za cel poszerzanie wiedzy o faunie i florze morskiej oraz prezentację wielu gatunków ryb stworzeń i roślin morskich. Kompleks posiada wiele zbiorników zarówno dla stworzeń morskich, jak również słodkowodnych. Placówka umożliwia odwiedzającym spojrzenie w niezwykły świat podwodnej flory i fauny z każdej perspektywy, między innymi dzięki wielkiemu akwarium sufitowemu.
Zapraszamy Serdecznie.

[Miguel de Catalan]

Pławikoniki Pławikoniki (Hippocampus) to rodzaj morskich ryb z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae). Popularnie zwane są pławikonikami lub konikami morskimi. Niektóre gatunki są hodowane w akwarium.

Zasiedlają tropikalne, płytkie wody mórz i oceanów całego świata. Najczęściej przebywają wśród wysokiej roślinności, korzeni, gdzie w razie niebezpieczeństwa mogą ukryć się przed napastnikiem.
Kilka gatunków zamieszkuje chłodniejsze wody. Przy ujściu Tamizy natrafiono na większą liczbę pławikoników. Spotykane są w Morzu Śródziemnym (Hippocampus guttulatus, H. hippocampus, H. fuscus).

Kształtem przedniej części ciała przypominają figurkę konika szachowego. Ogon pozbawiony jest płetwy ogonowej, ruchliwy i czepny (żyją wśród roślinności litoralu). Esowaty kształt ciała ułatwia im polowanie z dystansu. Oczy działają niezależnie. Z płetw posiada tylko piersiowe i grzbietową.
Różnice pomiędzy samcem a samicą (dymorfizm płciowy) są łatwe do rozpoznania: samiec posiada pod brzuchem trwałą torbę lęgową. Samica, przy pomocy pokładełka, składa do torby lęgowej samca kilkadziesiąt do kilkuset ziaren ikry. Samiec inkubuje ikrę. Długość ciała waha się od 4 do 20 cm. Żywią się planktonem.
Koniki morskie większość czasu spędzają przytwierdzone czepnym ogonem do roślinnej łodygi. Pobierają pokarm poprzez całkowicie wyspecjalizowane ruchy ssąco-wciągające pyszczka. Te ruchy ssące podczas pobierania pokarmu są tak silne, że w ich wyniku powstają wyraźne odgłosy, sam pokarm jest również widoczny, przechodząc poprzez średnicę otworu gębowego. Po wciągnięciu znienacka swojej ofiary, wydobywa się tylko mgiełka ze skrzeli konika, co sprawia wrażenie "dymiącej" się jego główki. Zanim jednak konik morski schwyta pokarm, może to potrwać jakąś chwilę, ponieważ te zwierzęta oglądają najpierw dokładnie swoją potencjalną ofiarę. Podobnie postępują również kilkudniowe młode koniki, oglądając nawet drobniutki plankton, zanim go zjedzą. Jeżeli już wypatrzą swoją ofiarę, to starają się ją schwytać. Jednak bardzo rzadko ścigają swoją zdobycz, czekają raczej cierpliwie, aż ofiara niemalże sama się zbliży.
Pławikonik Europejski Pławikonik sargassowy

[Miguel de Catalan]

Błazenki Amphiprion – rodzaj małych, morskich ryb okoniokształtnych z rodziny garbikowatych (Pomacentridae). Często hodowane w akwariach morskich. Znane pod nazwą błazenki, ryby klowny, ryby ukwiałowe (mianem błazenki określane są również gatunki z rodzaju Premnas).

Wody przybrzeżne, rafy koralowe mórz tropikalnych, Ocean Indyjski i Ocean Spokojny. W warunkach naturalnych błazenki żyją w symbiozie z niektórymi gatunkami ukwiałów, chroniąc się wśród ich macek. Macki te mają parzące właściwości. W zamian za ochronę, ryba broni ukwiał przed drapieżnikami, których pokarmem są właśnie te koralowce, a także zwabia inne ryby stanowiące pokarm ukwiałów. Błazenki usuwają nagromadzone resztki pokarmowe z całego ciała ukwiału. Do dziś do końca nie ma pewności dlaczego błazenki nie reagują na parzące koralowce. Badania wykazały, że wydzielając specjalny śluz, ryby te nabywają odporność na parzydełka ukwiałów. Choroba lub poranienie ciała błazenka może wpłynąć na utratę śluzu, co finalnie często kończy się tym, że ukwiał, który do tej pory był schronieniem dla ryby, atakuje ją i zjada. W warunkach sztucznych tzn. akwariach błazenki często są trzymane bez ukwiała. Wówczas żyją bez schronienia albo w symbiozie z innymi koralowcami np. Euphylią czy Sarcopythonem.

Błazenki rodzą się jako obojnaki (hermafrodyty) tzn posiadają równocześnie narządy płciowe męskie i żeńskie. W obrębie jednej kolonii zamieszkującej jeden ukwiał największy, najbardziej dominujący osobnik zawsze staje się dojrzałą płciowo samicą, a drugi co do wielkości samcem. Pozostałe mniejsze i podporządkowane pozostają w postaci bezpłciowej. Jeśli z jakiegoś powodu samica zginie dojrzały samiec zmienia płeć i staje się samicą, a następna co do wielkości ryba dojrzewa płciowo i staje się samcem.

Żyją w symbiozie z ukwiałami (symbioza fakultatywna),
posiadają zdolność zmiany płci,
długość: od 3–30 cm,
rozmnażanie: jajorodne.

Dysponujemy następującymi gatunkami błazenków:
Amphiprion allardi
Amphiprion clarkii
Amphiprion ephippium
Amphiprion frenatus
Amphiprion melanopus Amphiprion ocellaris
Amphiprion percula
Amphiprion polymnus
Amphiprion sebae

[Miguel de Catalan]

Pensetnik dwuoki Pensetnik dwuoki (Chelmon rostratus) to gatunek ryby morskiej z rodziny chetonikowatych (Chaetodontidae). Hodowana w akwariach morskich.
Na jasnym tle rozmieszczone są pionowe, pomarańczowe pręgi. U podstawy płetwy grzbietowej występuje tzw. fałszywe oko (stąd nazwa gatunkowa) – jest to forma mimikry. Mocno wydłużony pyszczek ryby funkcjonuje jak penseta, stąd jej nazwa rodzajowa.
Pensetniki pływają pojedynczo lub w parach. Osiągają około 20 cm długości. Żywią się bezkręgowcami. Są rybami terytorialnymi.
Morze Andamańskie i Ocean Spokojny od Wysp Nansei do Australii. Zamieszkują przybrzeżne rafy na głębokościach od 1–25 m oraz estuaria.

[Miguel de Catalan]

Skrzydlica Skrzydlica pstra(Pterois volitans) to drapieżna ryba morska z rodziny skorpenowatych. Poławiana jako ryba konsumpcyjna, często trzymana w akwariach.
Ognica pstra jest rybą osiągającą do ok. 45 cm długości. Jej ciało jest dość silnie bocznie spłaszczone. Promienie płetw piersiowych i pierwszej płetwy grzbietowej mogą osiągać podobną długość. Są połączone ze sobą tylko u nasady, przez co rozkładają się szeroko nadając rybie charakterystyczny wygląd. Ciało ubarwione jaskrawo, z poprzecznymi pręgami występującymi również na promieniach płetw. Ubarwienie jest zmienne, zazwyczaj biało-czerwone-czarne, przystosowane do otoczenia. Osobniki spotykane w wodach przybrzeżnych są zwykle ciemniejsze. Jaskrawe barwy jej ciała ostrzegają wrogów, że jest jadowita i może zadać ukłucia o skutkach groźnych nawet dla człowieka. Kolce (promienie twarde) w płetwach ryby łączą się z gruczołami jadowymi. Gatunek różni się od pozostałych przedstawicieli rodzaju Pterois liczbą promieni w płetwach, ubarwieniem i łuskami.
Ognice są samotnikami łączącymi się w grupy jedynie na czas tarła. Jeden samiec łączy się z kilkoma samicami tworząc grupę 3–8 osobników. Samica składa od 2000 do 15000 jajeczek ikry.
Ognica pstra rozpoczyna aktywność o zmierzchu, dzień spędza ukryta w rozpadlinach skalnych, niemal nieruchomo, z głową lekko pochyloną w dół. Żywi się rybami, krabami oraz krewetkami. Strategia łowcza ognic opiera się na wykorzystaniu rozłożystych płetw brzusznych w celu zapędzenia ofiary w miejsce bez wyjścia. Innym sposobem jest raptowny atak na samotnie płynące zwierzę. Wówczas skrzydlica pochłania ofiarę swoim szerokim pyskiem.

Skrzydlice potrafią zaatakować nurka, który podpływa zbyt blisko i "zakłóca im spokój". Pierwszym symptomem niespodziewanego ataku jest charakterystyczne zachowanie ryby. Skrzydlica unosi płetwę grzbietową i spuszcza głowę w ten sposób, aby kolce były skierowane w stronę osoby podpływającej. Należy wtedy szybko oddalić się ponieważ istnieje prawdopodobieństwo raptownego podpłynięcia skrzydlicy oraz wbicia jadowitych kolców w ciało przeciwnika. Trucizna ognicy powoduje u człowieka silny ("ognisty") i długotrwały ból, a w przypadku wystąpienia reakcji alergicznej jest potencjalnie niebezpieczny dla życia człowieka.

[Miguel de Catalan]

Szczupak pospolity Szczupak pospolity, szczupak (Esox lucius) – gatunek szeroko rozprzestrzenionej, drapieżnej ryby z rodziny szczupakowatych (Esocidae). Jego okołobiegunowy zasięg występowania jest największym naturalnym zasięgiem ryb wyłącznie słodkowodnych.

Występuje w Całej Europie, z wyjątkiem Półwyspu Iberyjskiego, południowych Włoch i południowej części Półwyspu Bałkańskiego a także północna oraz środkowa Azja i Ameryka Północna. Introdukowany w wielu krajach świata, m.in. w Hiszpanii. Żyje w wodach słodkich, zarówno płynących, jak i stojących, oraz w słonawych wodach Bałtyku.

Szczupak pospolity osiąga długość do 1,5 m i masę do około 10 kg. Okazy ponad 15–20 kg są rzadkie. Notowany rekord masy wynosił 35 kg. Ciało szczupaka pospolitego jest spłaszczone, opływowe. Głowa wydłużona, ze zwężającymi się szczękami i bardzo szerokim spłaszczonym pyskiem. Zęby szczupaka na żuchwie są skierowane do środka i bardzo ostre, szczęka jest ich pozbawiona. Ponadto liczne zęby występują na kości podniebiennej, kościach międzyszczękowych, lemieszu, kości gnykowej oraz łukach skrzelowych. Łuski są dosyć małe, owalne, mocno osadzone w skórze. Linia boczna dobrze rozwinięta, często poprzerywana, posiada dwa lub trzy rozgałęzienia wzdłuż boków. Na głowie znajdują się liczne jamki zmysłowe. Płetwa grzbietowa i odbytowa są przesunięte mocno do tyłu i położone blisko siebie. Ubarwienie zmienne w zależności od warunków środowiska. Młode osobniki są zwykle jasnozielone, brązowawe lub srebrzyste. Ciemne plamy na bokach zlewają się czasami w poprzeczne smugi. Starsze osobniki mają ciemnozielony grzbiet, jaśniejsze nakrapiane żółtymi plamami boki i biały brzuch. Płetwy parzyste są czerwonawe i jasne, na nieparzystych występują ciemne poprzeczne paski. W dobrych warunkach rośnie bardzo szybko.

Jest przystosowany do życia wodnego drapieżnika, normalnie nie jest aktywnym myśliwym, choć zalicza się do najbardziej drapieżnych ryb. Czyha w ukryciu między roślinami wodnymi i czeka na przepływającą zdobycz. Większe osobniki mogą aktywnie gonić ławice ryb (na przykład śledzi) w strefie pelagicznej dużych jezior albo Bałtyku oraz atakować drobne ptaki wodne lub niewielkie zwierzęta lądowe (gryzonie, żaby i inne), które dostały się do wody oraz przedstawicieli własnego gatunku (kanibalizm). Po schwytaniu zdobyczy ryba stara się odwrócić zdobycz, aby połknąć ją od głowy. Złapana ofiara ma nikłe szanse na wyrwanie się, co jest spowodowane ułożeniem zębów drapieżnika do wewnątrz. Jako drapieżnik, tarło odbywa wcześniej, dzięki czemu dorastający narybek może odżywiać się młodym wylęgiem innych ryb, np. płoci i słonecznicy. Przyrost w pierwszym roku życia przy dużym dostępie do pożywienia wynosi do 30–35 cm.

[Miguel de Catalan]

Mureny Mureny to szeroko rozprzestrzeniona rodzina dużych, drapieżnych ryb promieniopłetwych, jedna z najliczniejszych wśród węgorzokształtnych (Anguilliformes) – obejmuje około 200 gatunków. Prowadzą skryty, głównie nocny tryb życia.
Bezłuskie, wydłużone, bocznie ścieśnione ciało, często intensywnie ubarwione – od jednolicie zielonego lub brązowego po jaskrawe, z różnorodnymi deseniami. Brak płetw brzusznych, płetwy piersiowe występują w zalążkowej formie jedynie w stadium larwalnym, u dorosłych osobników zanikają całkowicie. Mały otwór skrzelowy położony jest z boku głowy. Płetwa grzbietowa rozpoczyna się na wysokości szczelin skrzelowych, łączy się w ciągły fałd z płetwą ogonową, a ta z odbytową. Duży otwór gębowy z licznymi zębami. Zęby mocne, ostre, hakowate, w rodzaju Echidna stępione, przystosowane do miażdżenia skorup mięczaków lub pancerzy jeżowców. Mureny mają dobrze rozwinięty zmysł węchu. Ich nozdrza ciągną się od czubka głowy po oczy. Długość nozdrzy mureny smoczej jest zbliżona do długości jej głowy. W mięśniach muren mogą gromadzić się ciguatoksyny, również skóra niektórych gatunków zawiera związki toksyczne. Typowa długość ciała muren wynosi około 1–1,5 m, największe gatunki (Strophidon sathete i Gymnothorax javanicus) osiągają 3–4 m długości całkowitej.
W naszym akwarium posiadamy następujące rodzaje muren: Murena brunatna
Murena cętkowana Murena gwiaździsta
Murena hawajska/smocza

[Miguel de Catalan]

Pokolec Arabski W naturalnym środowisku pływa pojedynczo. Młode osobniki są pokryte paskami na całym ciele, charakteryzuje to ich niedojrzałość płciową. Natomiast u dorosłych ryb na podbrzuszu ten wzór zanika i zmienia się w szaro-stalowy pas. W akwarium powinno się trzymać pojedyncze osobniki, które mają około 20 cm.
Szeroko rozpowszechniony w wodach na około Płw. Arabskiego.
Dorasta do 400 mm.

[Miguel de Catalan]

Pokolec Królewski Pokolec królewski (Paracanthurus hepatus) to gatunek morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny pokolcowatych (Acanthuridae), nazywany również chirurgiem lub cyrulikiem. Jedyny przedstawiciel rodzaju Paracanthurus.

Głównie zamieszkuje okolice raf koralowych Indo-Pacyfiku. Był sporadycznie spotykany w rejonach Wielkiej Rafy Koralowej a także na rafach koralowych Nowej Kaledonii, Samoa, Japonii oraz wschodniej Afryki. Nigdzie jednak nie stwierdzono nadmiernie licznej populacji.

Ciało typowe dla rodzaju Paracanthurus. Zabarwienie ciała intensywnie niebieskie. Płetwa ogonowa oraz u niektórych osobników płetwy piersiowe intensywnie żółte. Parzyście po obu stronach ciała od oka biegnie w kierunku ogona czarna pręgą, która w środkowej partii ciała tworzy charakterystyczne cylindryczne zapętlenie. Ta sama pręga tworzy charakterystyczne obrzeżenie żółtej płetwy ogonowej co powoduje u obserwatora wrażenie przyglądania się na paletę malarską. Dlatego w niektórych krajach (pokolec królewski) jest nazywany niebieską paletą. Głowa krótka, wciśnięta w ciało, wyglądająca raczej jak nos, tępo zakończona pyskiem przypominającym dziób papugi. W płetwie grzbietowej występuje 9 sztywnych kolców oraz od 26 do 28 miękkich promieni. W płetwie odbytowej (pokolec królewski) posiada 3 sztywne kolce oraz od 24 do 26 miękkich promieni. Dorasta do 30 cm. Uważa się, że niektóre gatunki Acanthurus mają gruczoły jadowe, a ich kolce są używane tylko jako metoda ochrony przed najeźdźcami.

[Miguel de Catalan]

Rozdymka tygrysia Rozdymka tygrysia (Takifugu rubripes) to gatunek ryby z rodziny rozdymkowatych (Tetraodontidae). Pierwsza ryba i drugi kręgowiec (po człowieku), którego genom został całkowicie zsekwencjonowany i publicznie udostępniony. Jest organizmem modelowym. Jej wnętrzności (zwłaszcza wątroba i jajniki) oraz ikra zawierają silnie toksyczną, niebezpieczną dla człowieka tetrodotoksynę (TTX).

Występuje w wodach słonych i słonawych (w estuariach) północno-zachodniej części Oceanu Spokojnego – w zachodniej części Morza Japońskiego, w Morzu Wschodniochińskim i w Morzu Żółtym. Dorosłe osobniki rzadko wpływają do wód słonawych, natomiast młode są tam często spotykane.

Osiąga przeciętnie 40 cm, maksymalnie 80 cm długości. Rozmnaża się w morzu, od marca do maja. Ikrę składa na kamieniach.

Jest wysoko ceniona w kuchni japońskiej, używana w medycynie chińskiej.